اگر اخیراً در شهرهای بزرگ تردد کرده‌اید یا به تکنولوژی و وسایل نقلیه علاقه‌مندید، به احتمال زیاد با اسکوترهای برقی آشنا هستید. این وسیله دوستدار محیط زیست و راحت، در سالهای اخیر با محبوبیت چشمگیری از سمت شهروندان مواجه شده است. با گسترش سریع اسکوترهای برقی، ممکن است این تصور بوجود آمده باشد که اسکوترهای برقی یک پدیده نسبتاً جدید هستند. جالب اینجاست که اولین الگوی موتورسیکلت برقی که در نهایت به ساخت اسکوترها ختم شده است، به سال 1895 باز می‌گردد.
شاید بهتر باشد که نگاهی عمیق به تاریخچه اسکوتر برقی بیندازیم و ببینیم که همه چیز از کجا شروع شد:
ظهور اولین موتورهای برقی در قرن 18
تاریخچه وسایل حمل و نقل با نیروی الکتریکی در سال 1740 آغاز شد، زمانی که آزمایشگرانی مانند بنجامین فرانکلین و اندرو گوردون اولین موتورهای الکتریکی را ساختند. این موتورها بسیار ساده بودند و فقط می‌توانستند توسط یک منبع خارجی تغذیه شوند. در سال 1799، فیزیکدان ایتالیایی الساندرو ولتا (کسی که “ولت” به نام او نامگذاری شده است) باتری‌هایی اختراع کرد که می‌توانستند منبع ثابتی از انرژی برای موتورهای الکتریکی به حساب بیایند. با این حال این باتری‌ها نسبتاً ضعیف بودند و نمی‌توانستند نیروی زیادی را تأمین کنند، اما زمینه را برای پیشرفت در فناوری باتری و موتور الکتریکی فراهم کردند.
زیرو، اپلیکیشن اجاره آنلاین موتور برقی و دوچرخه برقی
قرن 19 و دوچرخه‌های برقی
در سال 1859، گاستون پلانته، فیزیکدان فرانسوی اولین باتری‌های سرب اسیدی را اختراع کرد. باتری‌های سرب اسیدی از جمله قطعات سخت افزاری هستند که امروز در اتومبیلها استفاده می‌شوند. این باتری‌ها بسیار کارآمدتر از باتری‌های دیگر بودند و می‌توانستند قدرت کافی برای حمل و نقل را فراهم کنند. در اوایل دهه 1800 چندین دستگاه الکتریکی برای حمل و نقل انسان اختراع شد. وسایلی مانند سه چرخه برقی که توسط گوستاو تروو در سال 1881 به بازار آمد یا “کالسکه الکتریکی” معروف که توسط “ویلیام آریتون” و “جان پریدر” دسترس شهروندان خاص قرار گرفت. این دستگاه‌های اولیه که با باتری کار می‌کردند، می‌توانستند به سرعت 25 مایل در ساعت برسند.
با این که هنوز تاریخ دقیق اختراع اولین دوچرخه برقی مشخص نیست؛ اما اولین ثبت اختراع دوچرخه برقی توسط مخترع آمریکایی اوگدن بولتون جونیور در سال 1895 تایید شده است. در نتیجه این اختراع، 20 سال بعد دوچرخه‌های برقی و موتورسیکلت‌های مختلف به تولید رسیدند. محصولاتی مانند دوچرخه برقی معروف هامبر و باتری‌های نیکل-کادمیم کوچکتر که پیشرفت عظیمی در صنعت حمل و نقل به حساب می‌آمدند، از جمله این اختراعات بودند . در آن زمان موتورهای گازسوز هنوز ناکارآمد بودند. در نتیجه دوچرخه‌ها وموتور برقی به طور جدی برای حمل و نقل روزانه مورد توجه قرار گرفتند.
دهه 1900 تا 1940
در سال 1911، مجله Popular Mechanics دوچرخه‌ای را به نمایش گذاشت که می‌توانست به حداکثر سرعت 35 مایل در ساعت برسد، یعنی 40 درصد سریع‌تر از بهترین اسکوترهای گازسوز موجود در همان زمان. این دوچرخه می‌توانست با یک بار شارژ باتری تا مسافت 100 مایلی را طی کند. در سال 1911، شرکت‌های کشاورزی بریتانیایی Ransomes، Sims و Jeffries اولین موتورسیکلت برقی را با یک خودروی کناری که باتری‌ها را حمل می کرد، عرضه نمودند.
موفقیت ناگهانی اختراع خودروهایی مشابه اسکوتر در سال 1911، شرکت‌هایی را از سرتاسر جهان برانگیخت تا ده‌ها مدل جدید گازسوز این محصول را تولید کنند. با این حال اغلب آنها ضعیف بودند و کار کردن با آنها دشوار توصیف می‌شد. این موضوع به سرعت به شهرت اسکوترها به عنوان یک کلاس خودرو لطمه زد و چندین دهه طول کشید تا مردم نظر خود را در مورد آنها تغییر دهند. شاید به همین دلیل بود که توسعه و پذیرش اسکوترهای برقی تا سالهای طولانی به طول انجامید.
در واقع، دوچرخه‌ها و اسکوترهای برقی تقریبا به طور کامل از کانون توجه ناپدید شدند. به نظر می‌رسید که آنها فقط در کارگاه‌های خصوصی استفاده می‌شدند و تنها مخترعان علاقه‌مند بر روی مدلها و سبک‌های جدید آنها کار می‌کردند.
یکی از این مخترعان “موریس لیملت” بود که به همراه برادرش آلبرت در سال 1938 یک شرکت موتورسیکلت الکتریکی به نام SOCOVEL را تاسیس کردند. در سال 1941 موریس نخستین اسکوتر خود را برای حل مشکلات مربوط به جیره بندی بنزین در دوران اشغال آلمان اختراع کرد و توسعه داد. این اسکوتر نه تنها می‌توانست بدون گاز کار کند، بلکه سبک وزن بود و بلافاصله مورد توجه نیروهای آلمانی قرار گرفت. SOCOVEL موفق شد با وجود قیمت بالا، در سال اول به تولید و فروش بیش از 400 دستگاه دست یابد. SOCOVEL تا سال 1945 به تولید و فروش اسکوترهای خود ادامه داد.
اسکوترهای برقی در طول جنگ جهانی دوم
در طول سالهای جنگ جهانی دوم، پیشرفت دوچرخه‌ها و اسکوترها با جهش کوچکی همراه بود. گرچه این جهش به دلیل کمبود بنزین در آلمان و ایالات‌متحده تا سالها متوقف شد.
در زمان جنگ جهانی دوم، جمعیت ایالات متحده با کمبود گاز مواجه شد. این موضوع “مرل ویلیامز” مخترع را برانگیخت تا دوچرخه خود را با یک تریلر تک چرخ توسعه دهد. چیزی که به عنوان یک پروژه جانبی کوچک شروع شد، به زودی به شغل اصلی مرل تبدیل گشت. مرل پس از موفقیت در ساخت و فروش دوچرخه‌های برقی و اسکوترهای خود در ایالات متحده، تصمیم گرفت با یکی دیگر از صاحبان کسب و کار محلی شریک شود و شرکت Marketeer را راه اندازی کند.
این شرکت توانست در طول سالهای جنگ جهانی، نور کوچک تولید اسکوترها را روشن نگه دارد. جالب است بدانید مجموعه Marketeer که امروز با نام ParCar Corp شناخته می‌شود، همچنان به توسعه و تولید خودروهای الکتریکی می‌پردازد.
اسکوترهای برقی در دهه 40 تا 80 میلادی
در طول دهه 1940، بسیاری از شرکت‌ها بر ساخت اسکوترهای گازسوز تمرکز کردند. این اسکوترها موفقیت نسبتاً بزرگی بودند و توسط ارتش ایالات متحده مورد استفاده قرار گرفتند. اگرچه این محصولات فروش خوبی داشتند، اما کالاهای مصرفی محبوبی در نزد شهروندان نبودند و مردم برای خرید آن رغبتی نشان نمی‌دادند.
توجه به طبیعت و جنبش‌های محیط زیست در دهه 1960؛ باعث شد تا تحولات جدیدی در موتورها و دوچرخه‌ها اتفاق بیفتد. در سال 1967، “کارل کوردش” شیمیدان اتریشی، اولین موتورسیکلت هیبریدی گازی/الکتریکی را ساخت. در سال 1975، مخترع آمریکایی مایک کوربین، یک دوچرخه شهری متفاوت دیگر را اختراع کرد. دوچرخه شهری کوربین می‌توانست به سرعت 30 مایل در ساعت برسد. پس از آن یک سازنده کالیفرنیایی دوچرخه‌ای را اختراع نمود که شباهت فراوانی به اسکوترهای امروزی داشت و در کالیفرنیا توسط شهروندان فراوانی مورد استفاده قرار می‌گرفت.
اسکوترهای Go-Ped در دهه 1980
در سال 1986 شرکت Go-Ped اولین اسکوترهای ایستاده و گازسوز را عرضه کرد. این اسکوترها با داشتن یک جایگاه بزرگ در مرکز برای پا، موتور روی چرخ عقب و طراحی کم حاشیه، به عنوان یکی از محبوب‌ترین وسایل نقلیه کوچک در جهان شناخته شدند.
در اوایل دهه 1990، باتری لیتیوم یونی نیز اختراع شد؛ باتری‌هایی که امروز انرژی بیشتر لپ تاپها، تلفن‌های هوشمند و تبلتها را تامین می‌کند. باتری‌های لیتیوم یون بسیار کارآمدتر از باتری‌های نیکل کادمیوم بودند و سازگاری بالایی با محیط زیست داشتند. زمانی که این باتری‌ها در محصولات مصرفی مورد استفاده قرار گرفتند، حمل و نقل الکترونیکی شخصی به قابلیت اجرایی رسید.
اسکوترهای برقی در قرن جدید
شرکت‌هایی مانند Micro و Razor شور و اشتیاق جهان را برای اسکوترهای جدید برانگیختند. با این حال در سال 2001 باز هم شرکت Go-Ped اولین اسکوتر برقی جهان را عرضه کرد و کمی بعد، سایر شرکت‌ها به توسعه اولین نسخه‌های برقی خود پرداختند. در این زمان اسکوتر برند Razor به عنوان یک وسیله بازی در نظر گرفته می‌شد، تا جایی که در سال 2000 توانست برنده جایزه بهترین اسباب بازی تابستانی آمریکا شود.
اولین اسکوتر برقی که به تولید انبوه رسید، Scoot’Elec نام داشت و توسط شرکت پژو در سرتاسر اروپا عرضه شد. حداکثر سرعت این محصول 31 مایل در ساعت بود. Scoot’Elec با وجود وزن بالا و باتری‌های نیکل-کادمیمی که چندان برای محیط زیست دوستانه نبود، به شهرت موفقیت آمیزی دست یافت.
موج مدرن اسکوتر برقی در سال 2009 به جریان افتاد، زمانی که در اسکوترها به طور کامل از باتری‌های لیتیوم یونی استفاده می‌شد. در نتیجه اسکوترهای برقی پرسرعتی وارد بازار شدند که باتری‌های آنها در خانه به شارژ می‌رسید. امروز ده‌ها تولید کننده اسکوتر برقی در کشورهای مختلف دنیا وجود دارد و در بیشتر شهرها این وسیله به عضو جدانشدنی و رایج خیابان‌ها تبدیل شده است.
در حال حاضر چندین شرکت اشتراک سواری مانند Uber و Lime به عرضه اسکوترهای برقی می‌پردازند و شهروندان می‌توانند برای سفرهای شهری خود از آنها استفاده کنند. مردم اسکوترهای برقی را به دلیل قابل حمل بودن، سهولت استفاده، ردپای کم بر محیط زیست، نگهداری آسان و مقررات محدود، به روش‌های سنتی حمل و نقل ترجیح می‌دهند.
جالب است که بدانید نوع گازسوز اسکوترها همچنان توسط برخی شرکت‌ها تولید می‌شود. با این حال این اسکوترها به اندازه مدل‌های برقی خود محبوب نیستند. هزینه سوخت یک اسکوتر گازسوز تقریباً 4 برابر بیشتر از یک اسکوتر برقی است و اسکوترهای گازسوز در واقع گازهای گلخانه‌ای بیشتری نسبت به خودروهای کوچک منتشر می‌کنند.
در حال حاضر سریع‌ترین اسکوتر برقی موجود در بازار،NANROBOT LS7 است که می‌تواند به حداکثر سرعت 52 مایل در ساعت برسد.